tegenwerpen

Dutch

Etymology

Equivalent to tegen +‎ werpen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈteː.ɣə(n)ˌʋɛr.pə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: te‧gen‧wer‧pen

Verb

tegenwerpen

1. (transitive) to object, to state to the contrary (usually accompanied by a subordinate clause)
2. (law, transitive) This term needs a translation to English. Please help out and add a translation, then remove the text {{rfdef}}.

Conjugation

Conjugation of tegenwerpen (strong class 3+7, separable)
infinitive	tegenwerpen
past singular	wierp tegen
past participle	tegengeworpen
infinitive	tegenwerpen
gerund	tegenwerpen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	werp tegen	wierp tegen	tegenwerp	tegenwierp
2nd person sing. (jij)	werpt tegen, werp tegen2	wierp tegen	tegenwerpt	tegenwierp
2nd person sing. (u)	werpt tegen	wierp tegen	tegenwerpt	tegenwierp
2nd person sing. (gij)	werpt tegen	wierpt tegen	tegenwerpt	tegenwierpt
3rd person singular	werpt tegen	wierp tegen	tegenwerpt	tegenwierp
plural	werpen tegen	wierpen tegen	tegenwerpen	tegenwierpen
subjunctive sing.1	werpe tegen	wierpe tegen	tegenwerpe	tegenwierpe
subjunctive plur.1	werpen tegen	wierpen tegen	tegenwerpen	tegenwierpen
imperative sing.	werp tegen
imperative plur.1	werpt tegen
participles	tegenwerpend	tegengeworpen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• tegenwerping