tegenhouden

Dutch

Etymology

From tegen +‎ houden.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: te‧gen‧hou‧den

Verb

tegenhouden

1. to stop, to inhibit
2. to hold back, to keep at bay
3. to arrest

Conjugation

Conjugation of tegenhouden (strong class 7, slightly irregular, separable)
infinitive	tegenhouden
past singular	hield tegen
past participle	tegengehouden
infinitive	tegenhouden
gerund	tegenhouden n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	hou tegen, houd tegen	hield tegen	tegenhou, tegenhoud	tegenhield
2nd person sing. (jij)	houdt tegen, hou tegen2, houd tegen2	hield tegen	tegenhoudt	tegenhield
2nd person sing. (u)	houdt tegen	hield tegen	tegenhoudt	tegenhield
2nd person sing. (gij)	houdt tegen	hieldt tegen	tegenhoudt	tegenhieldt
3rd person singular	houdt tegen	hield tegen	tegenhoudt	tegenhield
plural	houden tegen	hielden tegen	tegenhouden	tegenhielden
subjunctive sing.1	houde tegen	hielde tegen	tegenhoude	tegenhielde
subjunctive plur.1	houden tegen	hielden tegen	tegenhouden	tegenhielden
imperative sing.	hou tegen, houd tegen
imperative plur.1	houdt tegen
participles	tegenhoudend	tegengehouden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

• Skepi Creole Dutch: outaeg, outen

Anagrams

• houden tegen