strooien

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /stroːi̯ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: strooi‧en
• Rhymes: -oːi̯ən

Etymology 1

From Middle Dutch strôyen, from Old Dutch *strōien, from Proto-West Germanic *strauwjan, from Proto-Germanic *strawjaną.

Verb

strooien

1. to strew, scatter
2. to sprinkle

Conjugation

Conjugation of strooien (weak)
infinitive	strooien
past singular	strooide
past participle	gestrooid
infinitive	strooien
gerund	strooien n
	present tense	past tense
1st person singular	strooi	strooide
2nd person sing. (jij)	strooit, strooi2	strooide
2nd person sing. (u)	strooit	strooide
2nd person sing. (gij)	strooit	strooide
3rd person singular	strooit	strooide
plural	strooien	strooiden
subjunctive sing.1	strooie	strooide
subjunctive plur.1	strooien	strooiden
imperative sing.	strooi
imperative plur.1	strooit
participles	strooiend	gestrooid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Alternative forms

• strouwen

Derived terms

• bestrooien
• strooisel
• strooiwagen
• strooizout
• uitstrooien
• verstrooien

 

Descendants

• Afrikaans: strooi
• Negerhollands: strui, strooj
• → Papiamentu: stroi, strooi
• → West Frisian: struie

Etymology 2

From stro +‎ -en.

Adjective

strooien (not comparable)

1. strawen, made of straw

Declension

Declension of strooien
uninflected	strooien
inflected	strooien
comparative	—
		positive
predicative/adverbial
indefinite	m./f. sing.	strooien
	n. sing.	strooien
	plural	strooien
definite		strooien
partitive