stoppa

See also: Stoppa

French

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

stoppa

1. third-person singular past historic of stopper

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈstɔhpa/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɔhpa

Etymology 1

Borrowed from Danish stoppe.

Verb

stoppa (weak verb, third-person singular past indicative stoppaði, supine stoppað)

1. (intransitive) to stop, to come to a stop

   Synonyms: nema staðar, stansa, staðnæmast

2. to stop someone or something, to cause someone or something to come to a stop [with accusative]

   Synonym: stöðva

Conjugation

stoppa – active voice (germynd)

infinitive nafnháttur		að stoppa
supine sagnbót		stoppað
present participle lýsingarháttur nútíðar		stoppandi
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	stoppa	stoppaði		stoppi	stoppaði
	þú	stoppar	stoppaðir		stoppir	stoppaðir
	hann, hún, það	stoppar	stoppaði		stoppi	stoppaði
plural	við	stoppum	stoppuðum		stoppum	stoppuðum
	þið	stoppið	stoppuðuð		stoppið	stoppuðuð
	þeir, þær, þau	stoppa	stoppuðu		stoppi	stoppuðu
		imperative boðháttur
singular	þú	stoppa (þú), stoppaðu
plural	þið	stoppið (þið), stoppiði1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

stoppast – mediopassive voice (miðmynd)

infinitive nafnháttur		að stoppast
supine sagnbót		stoppast
present participle lýsingarháttur nútíðar		stoppandist (rare; see appendix)
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	stoppast	stoppaðist		stoppist	stoppaðist
	þú	stoppast	stoppaðist		stoppist	stoppaðist
	hann, hún, það	stoppast	stoppaðist		stoppist	stoppaðist
plural	við	stoppumst	stoppuðumst		stoppumst	stoppuðumst
	þið	stoppist	stoppuðust		stoppist	stoppuðust
	þeir, þær, þau	stoppast	stoppuðust		stoppist	stoppuðust
		imperative boðháttur
singular	þú	stoppast (þú), stoppastu
plural	þið	stoppist (þið), stoppisti1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

stoppaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	stoppaður	stoppuð	stoppað	stoppaðir	stoppaðar	stoppuð
accusative (þolfall)	stoppaðan	stoppaða	stoppað	stoppaða	stoppaðar	stoppuð
dative (þágufall)	stoppuðum	stoppaðri	stoppuðu	stoppuðum	stoppuðum	stoppuðum
genitive (eignarfall)	stoppaðs	stoppaðrar	stoppaðs	stoppaðra	stoppaðra	stoppaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	stoppaði	stoppaða	stoppaða	stoppuðu	stoppuðu	stoppuðu
accusative (þolfall)	stoppaða	stoppuðu	stoppaða	stoppuðu	stoppuðu	stoppuðu
dative (þágufall)	stoppaða	stoppuðu	stoppaða	stoppuðu	stoppuðu	stoppuðu
genitive (eignarfall)	stoppaða	stoppuðu	stoppaða	stoppuðu	stoppuðu	stoppuðu

Etymology 2

From Old Norse stoppa, borrowed Middle Low German stoppen, from Old Saxon *stoppon, from Proto-West Germanic *stoppōn.

Verb

stoppa (weak verb, third-person singular past indicative stoppaði, supine stoppað)

1. to stuff [with accusative or í (+ accusative) ‘something’]

   Synonym: bólstra

2. to darn [with í (+ accusative) ‘something’]

   stoppa í sokka ― to darn socks

Conjugation

stoppa – active voice (germynd)

infinitive nafnháttur		að stoppa
supine sagnbót		stoppað
present participle lýsingarháttur nútíðar		stoppandi
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	stoppa	stoppaði		stoppi	stoppaði
	þú	stoppar	stoppaðir		stoppir	stoppaðir
	hann, hún, það	stoppar	stoppaði		stoppi	stoppaði
plural	við	stoppum	stoppuðum		stoppum	stoppuðum
	þið	stoppið	stoppuðuð		stoppið	stoppuðuð
	þeir, þær, þau	stoppa	stoppuðu		stoppi	stoppuðu
		imperative boðháttur
singular	þú	stoppa (þú), stoppaðu
plural	þið	stoppið (þið), stoppiði1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

stoppast – mediopassive voice (miðmynd)

infinitive nafnháttur		að stoppast
supine sagnbót		stoppast
present participle lýsingarháttur nútíðar		stoppandist (rare; see appendix)
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	stoppast	stoppaðist		stoppist	stoppaðist
	þú	stoppast	stoppaðist		stoppist	stoppaðist
	hann, hún, það	stoppast	stoppaðist		stoppist	stoppaðist
plural	við	stoppumst	stoppuðumst		stoppumst	stoppuðumst
	þið	stoppist	stoppuðust		stoppist	stoppuðust
	þeir, þær, þau	stoppast	stoppuðust		stoppist	stoppuðust
		imperative boðháttur
singular	þú	stoppast (þú), stoppastu
plural	þið	stoppist (þið), stoppisti1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

stoppaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	stoppaður	stoppuð	stoppað	stoppaðir	stoppaðar	stoppuð
accusative (þolfall)	stoppaðan	stoppaða	stoppað	stoppaða	stoppaðar	stoppuð
dative (þágufall)	stoppuðum	stoppaðri	stoppuðu	stoppuðum	stoppuðum	stoppuðum
genitive (eignarfall)	stoppaðs	stoppaðrar	stoppaðs	stoppaðra	stoppaðra	stoppaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	stoppaði	stoppaða	stoppaða	stoppuðu	stoppuðu	stoppuðu
accusative (þolfall)	stoppaða	stoppuðu	stoppaða	stoppuðu	stoppuðu	stoppuðu
dative (þágufall)	stoppaða	stoppuðu	stoppaða	stoppuðu	stoppuðu	stoppuðu
genitive (eignarfall)	stoppaða	stoppuðu	stoppaða	stoppuðu	stoppuðu	stoppuðu

References

• Ásgeir Blöndal Magnússon (1989) Íslensk orðsifjabók, Reykjavík: Árni Magnússon Institute for Icelandic Studies, →ISBN (Available at Málið.is under the “Eldri orðabækur” tab.)

Interlingua

Verb

stoppa

1. present of stoppar
2. imperative of stoppar

Italian

Etymology 1

From Latin stuppa, from Ancient Greek στύππη (stúppē).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈstop.pa/
• Rhymes: -oppa
• Hyphenation: stóp‧pa

Noun

stoppa f (plural stoppe)

1. tow
2. oakum

Related terms

• stoppare
• stoppino
• stopposo

Etymology 2

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈstɔp.pa/
• Rhymes: -ɔppa
• Hyphenation: stòp‧pa

Verb

stoppa

1. inflection of stoppare (“to stop, to block (sports)”):
   1. third-person singular present indicative
   2. second-person singular imperative

Etymology 3

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈstop.pa/
• Rhymes: -oppa
• Hyphenation: stóp‧pa

Verb

stoppa

1. inflection of stoppare (“to plug with oakum”):
   1. third-person singular present indicative
   2. second-person singular imperative

Anagrams

• stappo, stappò

Norwegian Bokmål

Alternative forms

• stoppene (of noun)
• stoppet (of verb)

Noun

stoppa m or n

1. definite neuter plural of stopp (Etymology 2)

Verb

stoppa

1. inflection of stoppe:
   1. simple past
   2. past participle

Norwegian Nynorsk

Etymology 1

Alternative forms

• stoppane

Noun

stoppa m or n

1. definite neuter plural of stopp (Etymology 2)

Etymology 2

From German Low German stoppen.

Alternative forms

• stoppe

Verb

stoppa (present tense stoppar, simple past and past participle stoppa, passive infinitive stoppast, present participle stoppande, imperative stopp)

1. to stop

Synonyms

• stogga, stogge
• stansa, stanse

References

• “stoppa” in The Nynorsk Dictionary.

Old English

Etymology

From Proto-West Germanic *stoppō. Cognate with Old Saxon stoppo. Equivalent to *stoppian +‎ -a, literally “stopper”.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈstop.pɑ/

Noun

stoppa m

1. bucket

Declension

Weak:

	singular	plural
nominative	stoppa	stoppan
accusative	stoppan	stoppan
genitive	stoppan	stoppena
dative	stoppan	stoppum

Descendants

• Middle English: stoppe

Swedish

Etymology

From Old Norse stoppa, from Middle Low German stoppen, from Old Saxon *stoppon, from Proto-West Germanic *stoppōn.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

stoppa (present stoppar, preterite stoppade, supine stoppat, imperative stoppa)

1. to stop
2. to make a stop
3. to stuff

   De stoppade dynorna ― They padded the cushions (Alternatively "They stopped the cushions")

4. to put, to stuff

   Synonym: (with direction) stoppa ner

   Han stoppade handen i fickan ― He put his hand in his pocket

5. to darn (repair by stitching with thread or yarn)

Conjugation

Conjugation of stoppa (weak)

	active		passive
infinitive	stoppa		stoppas
supine	stoppat		stoppats
imperative	stoppa		—
imper. plural1	stoppen		—
	present	past	present	past
indicative	stoppar	stoppade	stoppas	stoppades
ind. plural1	stoppa	stoppade	stoppas	stoppades
subjunctive2	stoppe	stoppade	stoppes	stoppades
present participle		stoppande
past participle		stoppad

¹ Archaic. ² Dated. See the appendix on Swedish verbs.

References

• stoppa in Svensk ordbok (SO)
• stoppa in Svenska Akademiens ordlista (SAOL)
• stoppa in Svenska Akademiens ordbok (SAOB)

Anagrams

• toppas