sneuvelen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch snevelen. By surface analysis, sneven +‎ -elen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsnøː.və.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: sneu‧ve‧len
• Rhymes: -øːvələn

Verb

sneuvelen

1. (intransitive) to die in battle

   Synonym: vallen

2. (intransitive, figuratively) to perish, be eliminated

   Synonym: uitgeschakeld worden

3. (ergative) to break

Conjugation

Conjugation of sneuvelen (weak)
infinitive	sneuvelen
past singular	sneuvelde
past participle	gesneuveld
infinitive	sneuvelen
gerund	sneuvelen n
	present tense	past tense
1st person singular	sneuvel	sneuvelde
2nd person sing. (jij)	sneuvelt, sneuvel2	sneuvelde
2nd person sing. (u)	sneuvelt	sneuvelde
2nd person sing. (gij)	sneuvelt	sneuvelde
3rd person singular	sneuvelt	sneuvelde
plural	sneuvelen	sneuvelden
subjunctive sing.1	sneuvele	sneuvelde
subjunctive plur.1	sneuvelen	sneuvelden
imperative sing.	sneuvel
imperative plur.1	sneuvelt
participles	sneuvelend	gesneuveld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

• Afrikaans: sneuwel
• → West Frisian: sneuvelje