smuigen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch *smugen, from Old Dutch *smūgan, from Proto-West Germanic *smeugan, from Proto-Germanic *smeuganą.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsmœy̯.ɣə(n)/
• Hyphenation: smui‧gen
• Rhymes: -œy̯ɣən

Verb

smuigen

1. (obsolete) to eat secretly, to snack in secrecy
   • 1737, Joseph Pitton de Tournefort, translated by P. le Clerq, Beschryving van eene reize naar de Levant, gedaan op bevel des konings van Vrankryk, volume 1, page 37:

     Het is vermakelyk dat men , zoo draa men op den Perſiſchen bodem komt, de velden vol kudden verkens ziet , en dat men ' er wyn kan drinken zonder dat men behoeve te ſmuigen.

     (please add an English translation of this quotation)

Conjugation

Conjugation of smuigen (weak)
infinitive	smuigen
past singular	smuigde
past participle	gesmuigd
infinitive	smuigen
gerund	smuigen n
	present tense	past tense
1st person singular	smuig	smuigde
2nd person sing. (jij)	smuigt, smuig2	smuigde
2nd person sing. (u)	smuigt	smuigde
2nd person sing. (gij)	smuigt	smuigde
3rd person singular	smuigt	smuigde
plural	smuigen	smuigden
subjunctive sing.1	smuige	smuigde
subjunctive plur.1	smuigen	smuigden
imperative sing.	smuig
imperative plur.1	smuigt
participles	smuigend	gesmuigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Related terms

• besmuikt
• smiecht
• smokkelen
• ter smuig