skylda

Faroese

Etymology 1

From Old Norse skylda.

Noun

skylda f (genitive singular skyldu, plural skyldur)

1. obligation

Declension

f1	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	skylda	skyldan	skyldur	skyldurnar
accusative	skyldu	skylduna	skyldur	skyldurnar
dative	skyldu	skylduni	skyldum	skyldunum
genitive	skyldu	skyldunnar	skylda	skyldanna

Etymology 2

Compare Icelandic skulda.

Verb

skylda (third person singular past indicative skyldaði, third person plural past indicative skyldað, supine skyldað)

1. to owe

Conjugation

Conjugation of skylda (group v-30)

infinitive	skylda
supine	skyldað
	present	past
first singular	skyldi	skyldaði
second singular	skyldar	skyldaði
third singular	skyldar	skyldaði
plural	skylda	skyldaðu
participle (a6)1	skyldandi	skyldaður
	imperative
singular	skylda!
plural	skyldið!

¹Only the past participle being declined.

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈscɪlta/
• Rhymes: -ɪlta

Etymology 1

From Old Norse skylda.

Noun

skylda f (genitive singular skyldu, nominative plural skyldur)

1. obligation, duty

   Synonym: kvöð

Declension

Declension of skylda (feminine)

	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	skylda	skyldan	skyldur	skyldurnar
accusative	skyldu	skylduna	skyldur	skyldurnar
dative	skyldu	skyldunni	skyldum	skyldunum
genitive	skyldu	skyldunnar	skyldna	skyldnanna

Derived terms

• skylduaðild
• skylduafhending
• skyldubeiting
• skyldubirgir
• skyldubundið lífeyriskerfi
• skyldubundið prófunaratriði
• skyldubundið verklag
• skyldubundin eiming
• skyldubundin lögsaga
• skyldubundinn
• skyldugreiðsla
• skylduiðgjald
• skyldunám
• skyldurækinn
• skyldurækni
• skyldustarf
• skyldustörf
• skyldutrygging
• starfsskyldur

Related terms

• skuld

Etymology 2

From Old Norse skylda.

Verb

skylda (weak verb, third-person singular past indicative skyldaði, supine skyldað)

1. to obligate

Conjugation

skylda – active voice (germynd)

infinitive nafnháttur		að skylda
supine sagnbót		skyldað
present participle lýsingarháttur nútíðar		skyldandi
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	skylda	skyldaði		skyldi	skyldaði
	þú	skyldar	skyldaðir		skyldir	skyldaðir
	hann, hún, það	skyldar	skyldaði		skyldi	skyldaði
plural	við	skyldum	skylduðum		skyldum	skylduðum
	þið	skyldið	skylduðuð		skyldið	skylduðuð
	þeir, þær, þau	skylda	skylduðu		skyldi	skylduðu
		imperative boðháttur
singular	þú	skylda (þú), skyldaðu
plural	þið	skyldið (þið), skyldiði1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

skyldast – mediopassive voice (miðmynd)

infinitive nafnháttur		að skyldast
supine sagnbót		skyldast
present participle lýsingarháttur nútíðar		skyldandist (rare; see appendix)
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	skyldast	skyldaðist		skyldist	skyldaðist
	þú	skyldast	skyldaðist		skyldist	skyldaðist
	hann, hún, það	skyldast	skyldaðist		skyldist	skyldaðist
plural	við	skyldumst	skylduðumst		skyldumst	skylduðumst
	þið	skyldist	skylduðust		skyldist	skylduðust
	þeir, þær, þau	skyldast	skylduðust		skyldist	skylduðust
		imperative boðháttur
singular	þú	skyldast (þú), skyldastu
plural	þið	skyldist (þið), skyldisti1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

skyldaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	skyldaður	skylduð	skyldað	skyldaðir	skyldaðar	skylduð
accusative (þolfall)	skyldaðan	skyldaða	skyldað	skyldaða	skyldaðar	skylduð
dative (þágufall)	skylduðum	skyldaðri	skylduðu	skylduðum	skylduðum	skylduðum
genitive (eignarfall)	skyldaðs	skyldaðrar	skyldaðs	skyldaðra	skyldaðra	skyldaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	skyldaði	skyldaða	skyldaða	skylduðu	skylduðu	skylduðu
accusative (þolfall)	skyldaða	skylduðu	skyldaða	skylduðu	skylduðu	skylduðu
dative (þágufall)	skyldaða	skylduðu	skyldaða	skylduðu	skylduðu	skylduðu
genitive (eignarfall)	skyldaða	skylduðu	skyldaða	skylduðu	skylduðu	skylduðu

Derived terms

• skylda til

Norwegian Bokmål

Alternative forms

• skylden

Noun

skylda m or f

1. definite feminine singular of skyld

Norwegian Nynorsk

Noun

skylda f

1. definite singular of skyld

Verb

skylda (present tense skyldar or skylder, past tense skylda or skylde, past participle skylda or skyldt, passive infinitive skyldast, present participle skyldande, imperative skyld)

1. Alternative form of skulde

References

“skylda” in The Nynorsk Dictionary.

Old Norse

Etymology 1

Noun

skylda f

1. duty, obligation
2. tax, due

   Synonym: skyld

Descendants

• Icelandic: skylda
• Faroese: skylda

Etymology 2

Verb

skylda

1. obligate, bind

Descendants

• Icelandic: skylda

Etymology 3

See the etymology of the corresponding lemma form.

Verb

skylda

1. first-person singular past active indicative/subjunctive of skulu

Further reading

• Zoëga, Geir T. (1910) “skylda”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press; also available at the Internet Archive