schrooien

Dutch

Etymology

From Middle Dutch schroden, from Proto-West Germanic *skraudan.

Pronunciation

• IPA^(key): /sxroːi̯ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -oːi̯ən

Verb

schrooien

1. to cut to pieces, to chop
2. to scrape

Conjugation

Conjugation of schrooien (weak)
infinitive	schrooien
past singular	schrooide
past participle	geschrooid
infinitive	schrooien
gerund	schrooien n
	present tense	past tense
1st person singular	schrooi	schrooide
2nd person sing. (jij)	schrooit, schrooi2	schrooide
2nd person sing. (u)	schrooit	schrooide
2nd person sing. (gij)	schrooit	schrooide
3rd person singular	schrooit	schrooide
plural	schrooien	schrooiden
subjunctive sing.1	schrooie	schrooide
subjunctive plur.1	schrooien	schrooiden
imperative sing.	schrooi
imperative plur.1	schrooit
participles	schrooiend	geschrooid
1) Archaic. 2) In case of inversion.