schoonvegen

Dutch

Etymology

Compound of schoon +‎ vegen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsxoːnˌveː.ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: schoon‧ve‧gen

Verb

schoonvegen

1. (transitive) to sweep clean, to wipe clean

Conjugation

Conjugation of schoonvegen (weak, separable)
infinitive	schoonvegen
past singular	veegde schoon
past participle	schoongeveegd
infinitive	schoonvegen
gerund	schoonvegen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	veeg schoon	veegde schoon	schoonveeg	schoonveegde
2nd person sing. (jij)	veegt schoon, veeg schoon2	veegde schoon	schoonveegt	schoonveegde
2nd person sing. (u)	veegt schoon	veegde schoon	schoonveegt	schoonveegde
2nd person sing. (gij)	veegt schoon	veegde schoon	schoonveegt	schoonveegde
3rd person singular	veegt schoon	veegde schoon	schoonveegt	schoonveegde
plural	vegen schoon	veegden schoon	schoonvegen	schoonveegden
subjunctive sing.1	vege schoon	veegde schoon	schoonvege	schoonveegde
subjunctive plur.1	vegen schoon	veegden schoon	schoonvegen	schoonveegden
imperative sing.	veeg schoon
imperative plur.1	veegt schoon
participles	schoonvegend	schoongeveegd
1) Archaic. 2) In case of inversion.