rouwen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch rouwen, ruwen, from Old Dutch *riuwan, from Proto-Germanic *hrewwaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈrɑu̯ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɑu̯ən

Verb

rouwen

1. (intransitive) to mourn, to grieve

Conjugation

Conjugation of rouwen (weak)
infinitive	rouwen
past singular	rouwde
past participle	gerouwd
infinitive	rouwen
gerund	rouwen n
	present tense	past tense
1st person singular	rouw	rouwde
2nd person sing. (jij)	rouwt, rouw2	rouwde
2nd person sing. (u)	rouwt	rouwde
2nd person sing. (gij)	rouwt	rouwde
3rd person singular	rouwt	rouwde
plural	rouwen	rouwden
subjunctive sing.1	rouwe	rouwde
subjunctive plur.1	rouwen	rouwden
imperative sing.	rouw
imperative plur.1	rouwt
participles	rouwend	gerouwd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• berouwen

Descendants

• → Aukan: low

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch *riuwan, from Proto-Germanic *hrewwaną.

Verb

rouwen

1. (impersonal) to regret [with dative ‘person regretting’ and accusative ‘thing regretted’]

Inflection

This verb needs an inflection-table template.

Alternative forms

• ruwen

Descendants

• Dutch: rouwen
  • Afrikaans: rou
• Limburgish: roewe

Further reading

• “rouwen (II)”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “rouwen (I)”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN, page I

Middle English

Verb

rouwen

1. Alternative form of rowen (“to row”)