politoeren

Dutch

Etymology

From politoer +‎ -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌpoː.liˈtuː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: po‧li‧toe‧ren
• Rhymes: -uːrən

Verb

politoeren

1. (transitive, intransitive) to varnish with French polish

Conjugation

Conjugation of politoeren (weak)
infinitive	politoeren
past singular	politoerde
past participle	gepolitoerd
infinitive	politoeren
gerund	politoeren n
	present tense	past tense
1st person singular	politoer	politoerde
2nd person sing. (jij)	politoert, politoer2	politoerde
2nd person sing. (u)	politoert	politoerde
2nd person sing. (gij)	politoert	politoerde
3rd person singular	politoert	politoerde
plural	politoeren	politoerden
subjunctive sing.1	politoere	politoerde
subjunctive plur.1	politoeren	politoerden
imperative sing.	politoer
imperative plur.1	politoert
participles	politoerend	gepolitoerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Related terms

• politoer