podpowiadacz
Polish
[edit]Etymology
[edit]From podpowiadać + -acz. First attested in 1816.[1]
Pronunciation
[edit]Noun
[edit]podpowiadacz m pers
- prompter, person who gives someone an answer that they forgot, someone who gives someone a clue, i.e. on a test in school (Is there an English equivalent to this definition?)
- advisor, prompter, suggester (someone or something that suggest what a person can do in a situation)
Declension
[edit]Declension of podpowiadacz
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | podpowiadacz | podpowiadacze |
| genitive | podpowiadacza | podpowiadaczy |
| dative | podpowiadaczowi | podpowiadaczom |
| accusative | podpowiadacza | podpowiadaczy |
| instrumental | podpowiadaczem | podpowiadaczami |
| locative | podpowiadaczu | podpowiadaczach |
| vocative | podpowiadaczu | podpowiadacze |
Related terms
[edit]noun
verbs
- podpowiedzieć pf, podpowiadać impf
- powiedzieć pf, powiadać impf
References
[edit]Further reading
[edit]- podpowiadacz in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- podpowiadacz in Polish dictionaries at PWN
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “podpowiadacz”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 3, Warsaw, page 402
- podpowiadacz in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego