orgelen

Dutch

Etymology

From orgel (“organ”) +‎ -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔr.ɣə.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: or‧ge‧len
• Rhymes: -ɔrɣələn

Verb

orgelen

1. (intransitive) to play the organ

Conjugation

Conjugation of orgelen (weak)
infinitive	orgelen
past singular	orgelde
past participle	georgeld
infinitive	orgelen
gerund	orgelen n
	present tense	past tense
1st person singular	orgel	orgelde
2nd person sing. (jij)	orgelt, orgel2	orgelde
2nd person sing. (u)	orgelt	orgelde
2nd person sing. (gij)	orgelt	orgelde
3rd person singular	orgelt	orgelde
plural	orgelen	orgelden
subjunctive sing.1	orgele	orgelde
subjunctive plur.1	orgelen	orgelden
imperative sing.	orgel
imperative plur.1	orgelt
participles	orgelend	georgeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• orgel spelen
• het orgel bespelen

Derived terms

• orgelaar

Anagrams

• logeren