opvliegen

Dutch

Etymology

From op +‎ vliegen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔpˌfli.ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: op‧vlie‧gen

Verb

opvliegen

1. (intransitive) to take off, ascend (begin flight)
2. (intransitive, figuratively) to suddenly stand up

Conjugation

Conjugation of opvliegen (strong class 2a, separable)
infinitive	opvliegen
past singular	vloog op
past participle	opgevlogen
infinitive	opvliegen
gerund	opvliegen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	vlieg op	vloog op	opvlieg	opvloog
2nd person sing. (jij)	vliegt op, vlieg op2	vloog op	opvliegt	opvloog
2nd person sing. (u)	vliegt op	vloog op	opvliegt	opvloog
2nd person sing. (gij)	vliegt op	vloogt op	opvliegt	opvloogt
3rd person singular	vliegt op	vloog op	opvliegt	opvloog
plural	vliegen op	vlogen op	opvliegen	opvlogen
subjunctive sing.1	vliege op	vloge op	opvliege	opvloge
subjunctive plur.1	vliegen op	vlogen op	opvliegen	opvlogen
imperative sing.	vlieg op
imperative plur.1	vliegt op
participles	opvliegend	opgevlogen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• opvlieger
• opvliegerig