opboksen

Dutch

Etymology

Compound of op +‎ boksen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔ(p)ˌbɔk.sə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: op‧bok‧sen

Verb

opboksen

1. to contend with effort [with tegen ‘with’], to act with exertion [with tegen ‘against’]

Inflection

Conjugation of opboksen (weak, separable)
infinitive	opboksen
past singular	bokste op
past participle	opgebokst
infinitive	opboksen
gerund	opboksen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	boks op	bokste op	opboks	opbokste
2nd person sing. (jij)	bokst op	bokste op	opbokst	opbokste
2nd person sing. (u)	bokst op	bokste op	opbokst	opbokste
2nd person sing. (gij)	bokst op	bokste op	opbokst	opbokste
3rd person singular	bokst op	bokste op	opbokst	opbokste
plural	boksen op	boksten op	opboksen	opboksten
subjunctive sing.1	bokse op	bokste op	opbokse	opbokste
subjunctive plur.1	boksen op	boksten op	opboksen	opboksten
imperative sing.	boks op
imperative plur.1	bokst op
participles	opboksend	opgebokst
1) Archaic.