ontstoren

Dutch

Etymology

From ont- (“un-”) +‎ storen (“to disturb, interfere”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈstoː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧sto‧ren
• Rhymes: -oːrən

Verb

ontstoren

1. (transitive) to suppress interference
2. (transitive) to suppress noise

Conjugation

Conjugation of ontstoren (weak, prefixed)
infinitive	ontstoren
past singular	ontstoorde
past participle	ontstoord
infinitive	ontstoren
gerund	ontstoren n
	present tense	past tense
1st person singular	ontstoor	ontstoorde
2nd person sing. (jij)	ontstoort, ontstoor2	ontstoorde
2nd person sing. (u)	ontstoort	ontstoorde
2nd person sing. (gij)	ontstoort	ontstoorde
3rd person singular	ontstoort	ontstoorde
plural	ontstoren	ontstoorden
subjunctive sing.1	ontstore	ontstoorde
subjunctive plur.1	ontstoren	ontstoorden
imperative sing.	ontstoor
imperative plur.1	ontstoort
participles	ontstorend	ontstoord
1) Archaic. 2) In case of inversion.