ontgorden

Dutch

Etymology

From ont- (“un-, de-”) +‎ gorden (“to gird”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈɣɔr.də(n)/
• Hyphenation: ont‧gor‧den
• Rhymes: -ɔrdən

Verb

ontgorden

1. (transitive) to ungird

Conjugation

Conjugation of ontgorden (weak, prefixed)
infinitive	ontgorden
past singular	ontgordde
past participle	ontgord
infinitive	ontgorden
gerund	ontgorden n
	present tense	past tense
1st person singular	ontgord	ontgordde
2nd person sing. (jij)	ontgordt, ontgord2	ontgordde
2nd person sing. (u)	ontgordt	ontgordde
2nd person sing. (gij)	ontgordt	ontgordde
3rd person singular	ontgordt	ontgordde
plural	ontgorden	ontgordden
subjunctive sing.1	ontgorde	ontgordde
subjunctive plur.1	ontgorden	ontgordden
imperative sing.	ontgord
imperative plur.1	ontgordt
participles	ontgordend	ontgord
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• ontgordelen