ontgeven

Dutch

Etymology

From ont- +‎ geven.

Pronunciation

• IPA^(key): /ɔntˈɣeːvə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -eːvən

Verb

ontgeven

1. (transitive, archaic) to decline, to refuse
2. (reflexive, archaic) to give up, to abandon

Conjugation

Conjugation of ontgeven (strong class 5, prefixed)
infinitive	ontgeven
past singular	ontgaf
past participle	ontgeven
infinitive	ontgeven
gerund	ontgeven n
	present tense	past tense
1st person singular	ontgeef	ontgaf
2nd person sing. (jij)	ontgeeft, ontgeef2	ontgaf
2nd person sing. (u)	ontgeeft	ontgaf
2nd person sing. (gij)	ontgeeft	ontgaaft
3rd person singular	ontgeeft	ontgaf
plural	ontgeven	ontgaven
subjunctive sing.1	ontgeve	ontgave
subjunctive plur.1	ontgeven	ontgaven
imperative sing.	ontgeef
imperative plur.1	ontgeeft
participles	ontgevend	ontgeven
1) Archaic. 2) In case of inversion.