ontdelven

Dutch

Etymology

From Middle Dutch ontdelven. Equivalent to ont- +‎ delven.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈdɛl.və(n)/
• Hyphenation: ont‧del‧ven
• Rhymes: -ɛlvən

Verb

ontdelven

1. (transitive, poetic) to dig up, to unearth

Conjugation

Conjugation of ontdelven (strong class 3b, prefixed)
infinitive	ontdelven
past singular	ontdolf
past participle	ontdolven
infinitive	ontdelven
gerund	ontdelven n
	present tense	past tense
1st person singular	ontdelf	ontdolf
2nd person sing. (jij)	ontdelft, ontdelf2	ontdolf
2nd person sing. (u)	ontdelft	ontdolf
2nd person sing. (gij)	ontdelft	ontdolft
3rd person singular	ontdelft	ontdolf
plural	ontdelven	ontdolven
subjunctive sing.1	ontdelve	ontdolve
subjunctive plur.1	ontdelven	ontdolven
imperative sing.	ontdelf
imperative plur.1	ontdelft
participles	ontdelvend	ontdolven
1) Archaic. 2) In case of inversion.