ontblaken

Dutch

Etymology

From ont- (“inchoative prefix”) +‎ blaken (“to blaze”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈblaː.kə(n)/
• Hyphenation: ont‧bla‧ken
• Rhymes: -aːkən

Verb

ontblaken

1. (intransitive, poetic) to ignite, start to blaze
2. (transitive, poetic, rare) to ignite, make blaze

Conjugation

Conjugation of ontblaken (weak, prefixed)
infinitive	ontblaken
past singular	ontblaakte
past participle	ontblaakt
infinitive	ontblaken
gerund	ontblaken n
	present tense	past tense
1st person singular	ontblaak	ontblaakte
2nd person sing. (jij)	ontblaakt, ontblaak2	ontblaakte
2nd person sing. (u)	ontblaakt	ontblaakte
2nd person sing. (gij)	ontblaakt	ontblaakte
3rd person singular	ontblaakt	ontblaakte
plural	ontblaken	ontblaakten
subjunctive sing.1	ontblake	ontblaakte
subjunctive plur.1	ontblaken	ontblaakten
imperative sing.	ontblaak
imperative plur.1	ontblaakt
participles	ontblakend	ontblaakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.