mismaken

Dutch

Etymology

From mis- (“mis-”) +‎ maken (“to make”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌmɪsˈmaːkə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: mis‧ma‧ken
• Rhymes: -aːkən

Verb

mismaken

1. (transitive) to deform, to defeature
2. (transitive) to mismake, to fail to make

Conjugation

Conjugation of mismaken (weak, prefixed)
infinitive	mismaken
past singular	mismaakte
past participle	mismaakt
infinitive	mismaken
gerund	mismaken n
	present tense	past tense
1st person singular	mismaak	mismaakte
2nd person sing. (jij)	mismaakt, mismaak2	mismaakte
2nd person sing. (u)	mismaakt	mismaakte
2nd person sing. (gij)	mismaakt	mismaakte
3rd person singular	mismaakt	mismaakte
plural	mismaken	mismaakten
subjunctive sing.1	mismake	mismaakte
subjunctive plur.1	mismaken	mismaakten
imperative sing.	mismaak
imperative plur.1	mismaakt
participles	mismakend	mismaakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.