misgrijpen

Dutch

Etymology 1

From mis (“wrong”) +‎ grijpen (“to grab”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmɪsˌɣrɛi̯.pə(n)/
• Hyphenation: mis‧grij‧pen

Verb

misgrijpen

1. (intransitive) to grab wrong, to miss while grabbing

Conjugation

Conjugation of misgrijpen (strong class 1, separable)
infinitive	misgrijpen
past singular	greep mis
past participle	misgegrepen
infinitive	misgrijpen
gerund	misgrijpen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	grijp mis	greep mis	misgrijp	misgreep
2nd person sing. (jij)	grijpt mis, grijp mis2	greep mis	misgrijpt	misgreep
2nd person sing. (u)	grijpt mis	greep mis	misgrijpt	misgreep
2nd person sing. (gij)	grijpt mis	greept mis	misgrijpt	misgreept
3rd person singular	grijpt mis	greep mis	misgrijpt	misgreep
plural	grijpen mis	grepen mis	misgrijpen	misgrepen
subjunctive sing.1	grijpe mis	grepe mis	misgrijpe	misgrepe
subjunctive plur.1	grijpen mis	grepen mis	misgrijpen	misgrepen
imperative sing.	grijp mis
imperative plur.1	grijpt mis
participles	misgrijpend	misgegrepen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Etymology 2

From mis- (“mis-”) +‎ grijpen (“to grab”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌmɪsˈɣrɛi̯.pə(n)/
• Hyphenation: mis‧grij‧pen
• Rhymes: -ɛi̯pən

Verb

misgrijpen

1. (reflexive) fail to grab

Conjugation

Conjugation of misgrijpen (strong class 1, prefixed)
infinitive	misgrijpen
past singular	misgreep
past participle	misgrepen
infinitive	misgrijpen
gerund	misgrijpen n
	present tense	past tense
1st person singular	misgrijp	misgreep
2nd person sing. (jij)	misgrijpt, misgrijp2	misgreep
2nd person sing. (u)	misgrijpt	misgreep
2nd person sing. (gij)	misgrijpt	misgreept
3rd person singular	misgrijpt	misgreep
plural	misgrijpen	misgrepen
subjunctive sing.1	misgrijpe	misgrepe
subjunctive plur.1	misgrijpen	misgrepen
imperative sing.	misgrijp
imperative plur.1	misgrijpt
participles	misgrijpend	misgrepen
1) Archaic. 2) In case of inversion.