mijnen

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmɛi̯.nə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: mij‧nen
• Rhymes: -ɛi̯nən

Etymology 1

From mijn.

Verb

mijnen

1. (transitive, intransitive) to mine (to excavate mineral resources)
2. (transitive, intransitive) to sap, to mine (to undermine the enemy with tunnelling and explosives)

   Synonym: mineren

Conjugation

Conjugation of mijnen (weak)
infinitive	mijnen
past singular	mijnde
past participle	gemijnd
infinitive	mijnen
gerund	mijnen n
	present tense	past tense
1st person singular	mijn	mijnde
2nd person sing. (jij)	mijnt, mijn2	mijnde
2nd person sing. (u)	mijnt	mijnde
2nd person sing. (gij)	mijnt	mijnde
3rd person singular	mijnt	mijnde
plural	mijnen	mijnden
subjunctive sing.1	mijne	mijnde
subjunctive plur.1	mijnen	mijnden
imperative sing.	mijn
imperative plur.1	mijnt
participles	mijnend	gemijnd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

mijnen

1. plural of mijn

Etymology 3

See the etymology of the corresponding lemma form.

Pronoun

mijnen

1. (formal) plural of mijne when referring to people

   voor mij en de mijnen

   for me and my people/family

Determiner

mijnen

1. (archaic) accusative/dative masculine of mijn [standard until 1947]

   Ik riep mijnen zoon.

   I called my son.

2. (archaic) dative neuter/plural of mijn

   in mijnen huize ― in my house