mianowity

Polish

Etymology

From mianowić +‎ -ity. First attested in the 16th century. Compare Czech jmenovitý.

Pronunciation

• IPA^(key): /mja.nɔˈvi.tɘ/
• Rhymes: -itɘ
• Syllabification: mia‧no‧wi‧ty

Adjective

mianowity (comparative mianowitszy, superlative najmianowitszy, derived adverb mianowicie)

1. (obsolete) clear, explicit, well defined
2. (Middle Polish) aforementioned

   Synonym: wyżej wymieniony

3. (Middle Polish) designated

   Synonym: wyznaczony

Declension

Declension of mianowity (hard)

singular					plural
	masculine animate	masculine inanimate	feminine	neuter	virile (= masculine personal)	non-virile
nominative	mianowity		mianowita	mianowite	mianowici	mianowite
genitive	mianowitego		mianowitej	mianowitego	mianowitych
dative	mianowitemu		mianowitej	mianowitemu	mianowitym
accusative	mianowitego	mianowity	mianowitą	mianowite	mianowitych	mianowite
instrumental	mianowitym		mianowitą	mianowitym	mianowitymi
locative	mianowitym		mianowitej	mianowitym	mianowitych

Further reading

• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “mianowity”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku
• “MIANOWITY”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku, 2016 October 26
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “mianowity”, in Słownik języka polskiego
• Aleksander Zdanowicz (1861) “mianowity”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1902), “mianowity”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 2, Warsaw, page 940