merkja

Faroese

Etymology

From Old Norse merkja, from Proto-Germanic *markijaną.

Verb

merkja (third person singular past indicative merkti, supine merkt)

1. to mean

   Hvat merkir tað? ― What does it mean?

2. to notice
3. to signify

Conjugation

Conjugation of merkja (group v-11)
infinitive	merkja
supine	merkt
participle (a5)1	merkjandi	merktur
	present	past
first singular	merki	merkti
second singular	merkir	merkti
third singular	merkir	merkti
plural	merkja	merktu
	imperative
singular	merk!
plural	merkið!
1Only the past participle being declined.

Further reading

"merkja" at Sprotin.fo

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmɛr̥ca/

  Rhymes: -ɛr̥ca

Etymology 1

From Old Norse merkja, from Proto-Germanic *markijaną.

Verb

merkja (weak verb, third-person singular past indicative merkti, supine merkt)

1. to mark, label
2. to mean, signify

   Synonym: þýða

3. to notice

   Synonym: taka eftir

Conjugation

merkja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að merkja
supine (sagnbót)		merkt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		merkjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég merki	við merkjum	present (nútíð)	ég merki	við merkjum
	þú merkir	þið merkið		þú merkir	þið merkið
	hann, hún, það merkir	þeir, þær, þau merkja		hann, hún, það merki	þeir, þær, þau merki
past (þátíð)	ég merkti	við merktum	past (þátíð)	ég merkti	við merktum
	þú merktir	þið merktuð		þú merktir	þið merktuð
	hann, hún, það merkti	þeir, þær, þau merktu		hann, hún, það merkti	þeir, þær, þau merktu
imperative (boðháttur)	merk (þú)	merkið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	merktu	merkiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

merkjast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að merkjast
supine (sagnbót)		merkst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		merkjandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég merkist	við merkjumst	present (nútíð)	ég merkist	við merkjumst
	þú merkist	þið merkist		þú merkist	þið merkist
	hann, hún, það merkist	þeir, þær, þau merkjast		hann, hún, það merkist	þeir, þær, þau merkist
past (þátíð)	ég merktist	við merktumst	past (þátíð)	ég merktist	við merktumst
	þú merktist	þið merktust		þú merktist	þið merktust
	hann, hún, það merktist	þeir, þær, þau merktust		hann, hún, það merktist	þeir, þær, þau merktust
imperative (boðháttur)	merkst (þú)	merkist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	merkstu	merkisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

merktur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	merktur	merkt	merkt		merktir	merktar	merkt
accusative (þolfall)	merktan	merkta	merkt		merkta	merktar	merkt
dative (þágufall)	merktum	merktri	merktu		merktum	merktum	merktum
genitive (eignarfall)	merkts	merktrar	merkts		merktra	merktra	merktra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	merkti	merkta	merkta		merktu	merktu	merktu
accusative (þolfall)	merkta	merktu	merkta		merktu	merktu	merktu
dative (þágufall)	merkta	merktu	merkta		merktu	merktu	merktu
genitive (eignarfall)	merkta	merktu	merkta		merktu	merktu	merktu

Derived terms

• vel að merkja (“it's worth noting”)

Etymology 2

Noun

merkja

1. indefinite genitive plural of merki