kraaien

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkraːi̯.ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -aːi̯ən

Etymology 1

From Middle Dutch crâyen, from Old Dutch crāien, from Proto-West Germanic *krāan (“to crow, shout”).

Verb

kraaien

1. to crow, make to sound of roosters and certain other birds
2. (figuratively) to talk or cry affirmatively, in triumph, frolicking etc.

Conjugation

Conjugation of kraaien (weak)
infinitive	kraaien
past singular	kraaide
past participle	gekraaid
infinitive	kraaien
gerund	kraaien n
	present tense	past tense
1st person singular	kraai	kraaide
2nd person sing. (jij)	kraait, kraai2	kraaide
2nd person sing. (u)	kraait	kraaide
2nd person sing. (gij)	kraait	kraaide
3rd person singular	kraait	kraaide
plural	kraaien	kraaiden
subjunctive sing.1	kraaie	kraaide
subjunctive plur.1	kraaien	kraaiden
imperative sing.	kraai
imperative plur.1	kraait
participles	kraaiend	gekraaid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• geen haan die ernaar kraait
• gekraai
• oproerkraaier

 

Descendants

• Afrikaans: kraai
• Negerhollands: kraej

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

kraaien

1. plural of kraai

Anagrams

• aanreik, kanarie, reik aan