koniugacja

See also: koniugacją

Polish

Etymology

Learned borrowing from Latin coniugātiō.

Pronunciation

• IPA^(key): /kɔ.ɲuˈɡa.t͡sja/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -at͡sja
• Syllabification: ko‧niu‧ga‧cja

Noun

koniugacja f

1. (grammar) conjugation (act of conjugating a verb)
2. (grammar) conjugation (in some languages, one of several classifications of verbs)
3. (biology) conjugation (fusion of organisms)

Declension

Declension of koniugacja

	singular	plural
nominative	koniugacja	koniugacje
genitive	koniugacji	koniugacji/koniugacyj (archaic)
dative	koniugacji	koniugacjom
accusative	koniugację	koniugacje
instrumental	koniugacją	koniugacjami
locative	koniugacji	koniugacjach
vocative	koniugacjo	koniugacje

Derived terms

(adjective):

• koniugacyjny

(verb):

• koniugować

Further reading

• koniugacja in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• koniugacja in Polish dictionaries at PWN