kogelen

Dutch

Etymology

From kogel +‎ -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkoːɣələ(n)/

• Audio:

  (file)

Verb

kogelen

1. (transitive) to throw hard

Conjugation

Conjugation of kogelen (weak)
infinitive	kogelen
past singular	kogelde
past participle	gekogeld
infinitive	kogelen
gerund	kogelen n
	present tense	past tense
1st person singular	kogel	kogelde
2nd person sing. (jij)	kogelt, kogel2	kogelde
2nd person sing. (u)	kogelt	kogelde
2nd person sing. (gij)	kogelt	kogelde
3rd person singular	kogelt	kogelde
plural	kogelen	kogelden
subjunctive sing.1	kogele	kogelde
subjunctive plur.1	kogelen	kogelden
imperative sing.	kogel
imperative plur.1	kogelt
participles	kogelend	gekogeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bekogelen