klokkijken

Dutch

Etymology

Compound of klok +‎ kijken.

Pronunciation

• IPA^(key): /klɔˌkɛi̯.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: klok‧kij‧ken

Verb

klokkijken

1. (intransitive) to tell time

Conjugation

Conjugation of klokkijken (strong class 1, separable)
infinitive	klokkijken
past singular	keek klok
past participle	klokgekeken
infinitive	klokkijken
gerund	klokkijken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kijk klok	keek klok	klokkijk	klokkeek
2nd person sing. (jij)	kijkt klok, kijk klok2	keek klok	klokkijkt	klokkeek
2nd person sing. (u)	kijkt klok	keek klok	klokkijkt	klokkeek
2nd person sing. (gij)	kijkt klok	keekt klok	klokkijkt	klokkeekt
3rd person singular	kijkt klok	keek klok	klokkijkt	klokkeek
plural	kijken klok	keken klok	klokkijken	klokkeken
subjunctive sing.1	kijke klok	keke klok	klokkijke	klokkeke
subjunctive plur.1	kijken klok	keken klok	klokkijken	klokkeken
imperative sing.	kijk klok
imperative plur.1	kijkt klok
participles	klokkijkend	klokgekeken
1) Archaic. 2) In case of inversion.