gnýja

Icelandic

Etymology

From Proto-Germanic *gneujaną. Compare Swedish gny (“to clamour, to roar”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkniːja/

  Rhymes: -iːja

Verb

gnýja (weak verb, third-person singular past indicative gnúði, supine gnúið)

1. to rage, to roar

Conjugation

gnýja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að gnýja
supine (sagnbót)		gnúið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		gnýjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég gný	við gnýjum	present (nútíð)	ég gnýi	við gnýjum
	þú gnýrð	þið gnýið		þú gnýir	þið gnýið
	hann, hún, það gnýr	þeir, þær, þau gnýja		hann, hún, það gnýi	þeir, þær, þau gnýi
past (þátíð)	ég gnúði	við gnúðum	past (þátíð)	ég gnýði	við gnýðum
	þú gnúðir	þið gnúðuð		þú gnýðir	þið gnýðuð
	hann, hún, það gnúði	þeir, þær, þau gnúðu		hann, hún, það gnýði	þeir, þær, þau gnýðu
imperative (boðháttur)	gný (þú)	gnýið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	gnýðu	gnýiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

gnúinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	gnúinn	gnúin	gnúið		gnúnir	gnúnar	gnúin
accusative (þolfall)	gnúinn	gnúna	gnúið		gnúna	gnúnar	gnúin
dative (þágufall)	gnúnum	gnúinni	gnúnu		gnúnum	gnúnum	gnúnum
genitive (eignarfall)	gnúins	gnúinnar	gnúins		gnúinna	gnúinna	gnúinna
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	gnúni	gnúna	gnúna		gnúnu	gnúnu	gnúnu
accusative (þolfall)	gnúna	gnúnu	gnúna		gnúnu	gnúnu	gnúnu
dative (þágufall)	gnúna	gnúnu	gnúna		gnúnu	gnúnu	gnúnu
genitive (eignarfall)	gnúna	gnúnu	gnúna		gnúnu	gnúnu	gnúnu

Old Norse

Etymology

(This etymology is missing or incomplete. Please add to it, or discuss it at the Etymology scriptorium.)

Verb

gnýja (singular past indicative gnúði, plural past indicative gnúðu, past participle gnúiðr)

1. (intransitive) to roar

Conjugation

Conjugation of gnýja — active (weak class 1)

infinitive	gnýja
present participle	gnýjandi
past participle	gnúðr, gnúiðr
indicative	present	past
1st-person singular	gný	gnúða
2nd-person singular	gnýr	gnúðir
3rd-person singular	gnýr	gnúði
1st-person plural	gnýjum	gnúðum
2nd-person plural	gnýið	gnúðuð
3rd-person plural	gnýja	gnúðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	gnýja	gnýða
2nd-person singular	gnýir	gnýðir
3rd-person singular	gnýi	gnýði
1st-person plural	gnýim	gnýðim
2nd-person plural	gnýið	gnýðið
3rd-person plural	gnýi	gnýði
imperative	present
2nd-person singular	gný
1st-person plural	gnýjum
2nd-person plural	gnýið

Descendants

• Icelandic: gnýja

Further reading

• Zoëga, Geir T. (1910) “gnýja”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press, page 168; also available at the Internet Archive