gloeien

Dutch

Etymology

From Middle Dutch gloeyen, from Old Dutch *gluoien, from Proto-Germanic *glōaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɣlu.i̯ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: gloe‧ien
• Rhymes: -ui̯ən

Verb

gloeien

1. to glow

Conjugation

Conjugation of gloeien (weak)
infinitive	gloeien
past singular	gloeide
past participle	gegloeid
infinitive	gloeien
gerund	gloeien n
	present tense	past tense
1st person singular	gloei	gloeide
2nd person sing. (jij)	gloeit, gloei2	gloeide
2nd person sing. (u)	gloeit	gloeide
2nd person sing. (gij)	gloeit	gloeide
3rd person singular	gloeit	gloeide
plural	gloeien	gloeiden
subjunctive sing.1	gloeie	gloeide
subjunctive plur.1	gloeien	gloeiden
imperative sing.	gloei
imperative plur.1	gloeit
participles	gloeiend	gegloeid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• gloeidraad
• gloeilamp
• doorgloeien
• nagloeien
• ontgloeien
• opgloeien
• uitgloeien

Anagrams

• legioen