falsifiëren

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Dutch

[edit]

Etymology

[edit]

18th or 19th century. Borrowed from French falsifier.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /fɑl.siˈfjeː.rə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: fal‧si‧fi‧e‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

[edit]

falsifiëren

  1. (transitive) to falsify (to prove to be false)
    Synonym: falsificeren

Conjugation

[edit]
Conjugation of falsifiëren (weak)
infinitive falsifiëren
past singular falsifieerde
past participle gefalsifieerd
infinitive falsifiëren
gerund falsifiëren n
present tense past tense
1st person singular falsifieer falsifieerde
2nd person sing. (jij) falsifieert, falsifieer2 falsifieerde
2nd person sing. (u) falsifieert falsifieerde
2nd person sing. (gij) falsifieert falsifieerde
3rd person singular falsifieert falsifieerde
plural falsifiëren falsifieerden
subjunctive sing.1 falsifiëre falsifieerde
subjunctive plur.1 falsifiëren falsifieerden
imperative sing. falsifieer
imperative plur.1 falsifieert
participles falsifiërend gefalsifieerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

[edit]
[edit]