doorgeven

Dutch

Etymology

From door +‎ geven.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdoːrɣeːvə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: door‧ge‧ven

Verb

doorgeven

1. (transitive) to pass on
2. (transitive) to relay (a message)

Conjugation

Conjugation of doorgeven (strong class 5, separable)
infinitive	doorgeven
past singular	gaf door
past participle	doorgegeven
infinitive	doorgeven
gerund	doorgeven n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	geef door	gaf door	doorgeef	doorgaf
2nd person sing. (jij)	geeft door, geef door2	gaf door	doorgeeft	doorgaf
2nd person sing. (u)	geeft door	gaf door	doorgeeft	doorgaf
2nd person sing. (gij)	geeft door	gaaft door	doorgeeft	doorgaaft
3rd person singular	geeft door	gaf door	doorgeeft	doorgaf
plural	geven door	gaven door	doorgeven	doorgaven
subjunctive sing.1	geve door	gave door	doorgeve	doorgave
subjunctive plur.1	geven door	gaven door	doorgeven	doorgaven
imperative sing.	geef door
imperative plur.1	geeft door
participles	doorgevend	doorgegeven
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• doorgeefbaar
• doorgeving

Related terms

• doorgave

Descendants

• Afrikaans: deurgee

Anagrams

• geven door, oorvegend