doorbrengen

Dutch

Etymology

From door +‎ brengen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdoːrbrɛŋə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: door‧bren‧gen

Verb

doorbrengen

1. (transitive) to spend (time)

Conjugation

Conjugation of doorbrengen (weak with past in -cht, separable)
infinitive	doorbrengen
past singular	bracht door
past participle	doorgebracht
infinitive	doorbrengen
gerund	doorbrengen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	breng door	bracht door	doorbreng	doorbracht
2nd person sing. (jij)	brengt door, breng door2	bracht door	doorbrengt	doorbracht
2nd person sing. (u)	brengt door	bracht door	doorbrengt	doorbracht
2nd person sing. (gij)	brengt door	bracht door	doorbrengt	doorbracht
3rd person singular	brengt door	bracht door	doorbrengt	doorbracht
plural	brengen door	brachten door	doorbrengen	doorbrachten
subjunctive sing.1	brenge door	brachte door	doorbrenge	doorbrachte
subjunctive plur.1	brengen door	brachten door	doorbrengen	doorbrachten
imperative sing.	breng door
imperative plur.1	brengt door
participles	doorbrengend	doorgebracht
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• brengen door