dooien

Dutch

Etymology

From Middle Dutch dôyen, from Old Dutch *thōien, from Proto-West Germanic *þauwjan, from Proto-Germanic *þawjaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdoːi̯ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: dooi‧en
• Rhymes: -oːi̯ən

Verb

dooien

1. (intransitive) to thaw, to melt

Conjugation

Conjugation of dooien (weak)
infinitive	dooien
past singular	dooide
past participle	gedooid
infinitive	dooien
gerund	dooien n
	present tense	past tense
1st person singular	dooi	dooide
2nd person sing. (jij)	dooit, dooi2	dooide
2nd person sing. (u)	dooit	dooide
2nd person sing. (gij)	dooit	dooide
3rd person singular	dooit	dooide
plural	dooien	dooiden
subjunctive sing.1	dooie	dooide
subjunctive plur.1	dooien	dooiden
imperative sing.	dooi
imperative plur.1	dooit
participles	dooiend	gedooid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• dooi
• dooiaanval
• ontdooien