dokuczyć

Polish

dokuczyć pf (imperfective dokuczać)

(sometimes transitive, usually intransitive) to trouble, to bother, to upset, to cause suffering to [with dative ‘someone’]
- 1974, Tadeusz Kępiński, Witold Gombrowicz i świat jego młodości‎^[1], Wydawnictwo Literackie, page 322:
  A gdy ktoś był zbyt dotknięty lub "dokuczony" – magiczna formuła zaczerpnięta z Conan Doyle'a: ...
  And when someone was too affected or "upset" – there was a magical formula taken from Conan Doyle: ...
(intransitive) to demand, to ask for [with o (+ accusative) ‘something’]

Conjugation of dokuczyć pf
	person	singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		dokuczyć
future tense	1^st	dokuczę			dokuczymy
	2^nd	dokuczysz			dokuczycie
	3^rd	dokuczy			dokuczą
	impersonal	dokuczy się
past tense	1^st	dokuczyłem, -(e)m dokuczył	dokuczyłam, -(e)m dokuczyła	dokuczyłom, -(e)m dokuczyło	dokuczyliśmy, -(e)śmy dokuczyli	dokuczyłyśmy, -(e)śmy dokuczyły
	2^nd	dokuczyłeś, -(e)ś dokuczył	dokuczyłaś, -(e)ś dokuczyła	dokuczyłoś, -(e)ś dokuczyło	dokuczyliście, -(e)ście dokuczyli	dokuczyłyście, -(e)ście dokuczyły
	3^rd	dokuczył	dokuczyła	dokuczyło	dokuczyli	dokuczyły
	impersonal	dokuczono
conditional	1^st	dokuczyłbym, bym dokuczył	dokuczyłabym, bym dokuczyła	dokuczyłobym, bym dokuczyło	dokuczylibyśmy, byśmy dokuczyli	dokuczyłybyśmy, byśmy dokuczyły
	2^nd	dokuczyłbyś, byś dokuczył	dokuczyłabyś, byś dokuczyła	dokuczyłobyś, byś dokuczyło	dokuczylibyście, byście dokuczyli	dokuczyłybyście, byście dokuczyły
	3^rd	dokuczyłby, by dokuczył	dokuczyłaby, by dokuczyła	dokuczyłoby, by dokuczyło	dokuczyliby, by dokuczyli	dokuczyłyby, by dokuczyły
	impersonal	dokuczono by
imperative	1^st	niech dokuczę			dokuczmy
	2^nd	dokucz			dokuczcie
	3^rd	niech dokuczy			niech dokuczą
anterior adverbial participle		dokuczywszy
verbal noun		dokuczenie

adjective

adverb

noun