distantiëren

Dutch

Alternative forms

• distanciëren

Etymology

From distantie +‎ -eren.

Pronunciation

• IPA^(key): /dɪs.tɑn.siˈjeː.rə(n)/, /-ˈsjeː.rə(n)/, /-ˈʃeː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -eːrən

Verb

distantiëren

1. (transitive) to distance
2. (reflexive) to distance oneself

Conjugation

Conjugation of distantiëren (weak)
infinitive	distantiëren
past singular	distantieerde
past participle	gedistantieerd
infinitive	distantiëren
gerund	distantiëren n
	present tense	past tense
1st person singular	distantieer	distantieerde
2nd person sing. (jij)	distantieert, distantieer2	distantieerde
2nd person sing. (u)	distantieert	distantieerde
2nd person sing. (gij)	distantieert	distantieerde
3rd person singular	distantieert	distantieerde
plural	distantiëren	distantieerden
subjunctive sing.1	distantiëre	distantieerde
subjunctive plur.1	distantiëren	distantieerden
imperative sing.	distantieer
imperative plur.1	distantieert
participles	distantiërend	gedistantieerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• distantiëring

 

References

• van der Sijs, Nicoline, editor (2010), “distantie”, in Etymologiebank, Meertens Institute