differentiëren

Dutch

Etymology

Borrowed from French différencier and différentier, from Middle French [Term?], from Latin differentiō.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌdɪfərɛn(t)siˈeːrə(n)/, /ˌdɪfərɛnˈ(t)sjeːrə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: dif‧fe‧ren‧ti‧e‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

differentiëren

1. (intransitive) to differentiate, to show a distinction
2. (transitive, mathematics) to differentiate (calculate a derivative)

Conjugation

Conjugation of differentiëren (weak)
infinitive	differentiëren
past singular	differentieerde
past participle	gedifferentieerd
infinitive	differentiëren
gerund	differentiëren n
	present tense	past tense
1st person singular	differentieer	differentieerde
2nd person sing. (jij)	differentieert, differentieer2	differentieerde
2nd person sing. (u)	differentieert	differentieerde
2nd person sing. (gij)	differentieert	differentieerde
3rd person singular	differentieert	differentieerde
plural	differentiëren	differentieerden
subjunctive sing.1	differentiëre	differentieerde
subjunctive plur.1	differentiëren	differentieerden
imperative sing.	differentieer
imperative plur.1	differentieert
participles	differentiërend	gedifferentieerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Related terms

• differentiaal