dicteren

Dutch

Etymology

From Middle Dutch dicteren, from Middle French dicter, from Latin dictō.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌdɪkˈteː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: dic‧te‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

dicteren

1. (transitive, intransitive) to dictate, to say words so that someone else can write them
2. (transitive) to dictate, to impose demands

Conjugation

Conjugation of dicteren (weak)
infinitive	dicteren
past singular	dicteerde
past participle	gedicteerd
infinitive	dicteren
gerund	dicteren n
	present tense	past tense
1st person singular	dicteer	dicteerde
2nd person sing. (jij)	dicteert, dicteer2	dicteerde
2nd person sing. (u)	dicteert	dicteerde
2nd person sing. (gij)	dicteert	dicteerde
3rd person singular	dicteert	dicteerde
plural	dicteren	dicteerden
subjunctive sing.1	dictere	dicteerde
subjunctive plur.1	dicteren	dicteerden
imperative sing.	dicteer
imperative plur.1	dicteert
participles	dicterend	gedicteerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.