Jump to content

concipiëren

From Wiktionary, the free dictionary

Dutch

[edit]

Etymology

[edit]

From Middle Dutch concipieren, from Latin concipiō.

Pronunciation

[edit]
  • (Belgium) IPA(key): /kɔnsipiˈeːrə(n)/
  • (Netherlands) IPA(key): /kɔnsiˈpjeːrə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: con‧ci‧pi‧e‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

[edit]

concipiëren

  1. (transitive) to conceive

Conjugation

[edit]
Conjugation of concipiëren (weak)
infinitive concipiëren
past singular concipieerde
past participle geconcipieerd
infinitive concipiëren
gerund concipiëren n
present tense past tense
1st person singular concipieer concipieerde
2nd person sing. (jij) concipieert, concipieer2 concipieerde
2nd person sing. (u) concipieert concipieerde
2nd person sing. (gij) concipieert concipieerde
3rd person singular concipieert concipieerde
plural concipiëren concipieerden
subjunctive sing.1 concipiëre concipieerde
subjunctive plur.1 concipiëren concipieerden
imperative sing. concipieer
imperative plur.1 concipieert
participles concipiërend geconcipieerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.
[edit]