coïncideren

Dutch

Alternative forms

• coïncideeren (obsolete spelling)

Etymology

Borrowed from French coïncider.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌkoːɪnsiˈdeːrə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: co‧in‧ci‧de‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

coïncideren

1. (intransitive) to coincide, occur at the same time and place
2. (intransitive) to correspond, match

Conjugation

Conjugation of coïncideren (weak)
infinitive	coïncideren
past singular	coïncideerde
past participle	gecoïncideerd
infinitive	coïncideren
gerund	coïncideren n
	present tense	past tense
1st person singular	coïncideer	coïncideerde
2nd person sing. (jij)	coïncideert, coïncideer2	coïncideerde
2nd person sing. (u)	coïncideert	coïncideerde
2nd person sing. (gij)	coïncideert	coïncideerde
3rd person singular	coïncideert	coïncideerde
plural	coïncideren	coïncideerden
subjunctive sing.1	coïncidere	coïncideerde
subjunctive plur.1	coïncideren	coïncideerden
imperative sing.	coïncideer
imperative plur.1	coïncideert
participles	coïnciderend	gecoïncideerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

(coincide):

• samenvallen

(correspond):

• overeenstemmen
• overeenkomen
• corresponderen

Related terms

• coïncident
• coïncidentie