buitmaken

Dutch

Etymology

From buit (“spoil, booty”) +‎ maken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈbœy̯tmaːkə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: buit‧ma‧ken

Verb

buitmaken

1. (transitive) to acquire through force, to capture, to loot

Conjugation

Conjugation of buitmaken (weak, separable)
infinitive	buitmaken
past singular	maakte buit
past participle	buitgemaakt
infinitive	buitmaken
gerund	buitmaken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	maak buit	maakte buit	buitmaak	buitmaakte
2nd person sing. (jij)	maakt buit, maak buit2	maakte buit	buitmaakt	buitmaakte
2nd person sing. (u)	maakt buit	maakte buit	buitmaakt	buitmaakte
2nd person sing. (gij)	maakt buit	maakte buit	buitmaakt	buitmaakte
3rd person singular	maakt buit	maakte buit	buitmaakt	buitmaakte
plural	maken buit	maakten buit	buitmaken	buitmaakten
subjunctive sing.1	make buit	maakte buit	buitmake	buitmaakte
subjunctive plur.1	maken buit	maakten buit	buitmaken	buitmaakten
imperative sing.	maak buit
imperative plur.1	maakt buit
participles	buitmakend	buitgemaakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• buitmaking

Anagrams

• maken buit