bijvallen

Dutch

Etymology

From bij +‎ vallen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈbɛi̯ˌvɑ.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: bij‧val‧len

Verb

bijvallen

1. (intransitive) to fall in addition
2. (transitive) to second, take side

Conjugation

Conjugation of bijvallen (strong class 7, separable)
infinitive	bijvallen
past singular	viel bij
past participle	bijgevallen
infinitive	bijvallen
gerund	bijvallen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	val bij	viel bij	bijval	bijviel
2nd person sing. (jij)	valt bij, val bij2	viel bij	bijvalt	bijviel
2nd person sing. (u)	valt bij	viel bij	bijvalt	bijviel
2nd person sing. (gij)	valt bij	vielt bij	bijvalt	bijvielt
3rd person singular	valt bij	viel bij	bijvalt	bijviel
plural	vallen bij	vielen bij	bijvallen	bijvielen
subjunctive sing.1	valle bij	viele bij	bijvalle	bijviele
subjunctive plur.1	vallen bij	vielen bij	bijvallen	bijvielen
imperative sing.	val bij
imperative plur.1	valt bij
participles	bijvallend	bijgevallen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bijval

Anagrams

• vallen bij