bijspijkeren

Dutch

Etymology

From bij +‎ spijkeren.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈbɛi̯spɛi̯kərə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: bij‧spij‧ke‧ren

Verb

bijspijkeren

1. (transitive) to brush up

Conjugation

Conjugation of bijspijkeren (weak, separable)
infinitive	bijspijkeren
past singular	spijkerde bij
past participle	bijgespijkerd
infinitive	bijspijkeren
gerund	bijspijkeren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	spijker bij	spijkerde bij	bijspijker	bijspijkerde
2nd person sing. (jij)	spijkert bij, spijker bij2	spijkerde bij	bijspijkert	bijspijkerde
2nd person sing. (u)	spijkert bij	spijkerde bij	bijspijkert	bijspijkerde
2nd person sing. (gij)	spijkert bij	spijkerde bij	bijspijkert	bijspijkerde
3rd person singular	spijkert bij	spijkerde bij	bijspijkert	bijspijkerde
plural	spijkeren bij	spijkerden bij	bijspijkeren	bijspijkerden
subjunctive sing.1	spijkere bij	spijkerde bij	bijspijkere	bijspijkerde
subjunctive plur.1	spijkeren bij	spijkerden bij	bijspijkeren	bijspijkerden
imperative sing.	spijker bij
imperative plur.1	spijkert bij
participles	bijspijkerend	bijgespijkerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bijspijkercursus

Anagrams

• spijkeren bij