bijbrengen

Dutch

Etymology

From bij +‎ brengen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈbɛi̯brɛŋə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: bij‧bren‧gen

Verb

bijbrengen

1. (transitive) to teach, to instill (an ideal)
2. (transitive) to resuscitate, to bring around

Conjugation

Conjugation of bijbrengen (weak with past in -cht, separable)
infinitive	bijbrengen
past singular	bracht bij
past participle	bijgebracht
infinitive	bijbrengen
gerund	bijbrengen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	breng bij	bracht bij	bijbreng	bijbracht
2nd person sing. (jij)	brengt bij, breng bij2	bracht bij	bijbrengt	bijbracht
2nd person sing. (u)	brengt bij	bracht bij	bijbrengt	bijbracht
2nd person sing. (gij)	brengt bij	bracht bij	bijbrengt	bijbracht
3rd person singular	brengt bij	bracht bij	bijbrengt	bijbracht
plural	brengen bij	brachten bij	bijbrengen	bijbrachten
subjunctive sing.1	brenge bij	brachte bij	bijbrenge	bijbrachte
subjunctive plur.1	brengen bij	brachten bij	bijbrengen	bijbrachten
imperative sing.	breng bij
imperative plur.1	brengt bij
participles	bijbrengend	bijgebracht
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• brengen bij