bewerpen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch bewerpen. Equivalent to be- +‎ werpen. This etymology is incomplete. You can help Wiktionary by elaborating on the origins of this term.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈʋɛr.pə(n)/
• Hyphenation: be‧wer‧pen
• Rhymes: -ɛrpən

Verb

bewerpen

1. (transitive, archaic) to throw at

   Synonym: begooien

Conjugation

Conjugation of bewerpen (strong class 3+7, prefixed)
infinitive	bewerpen
past singular	bewierp
past participle	beworpen
infinitive	bewerpen
gerund	bewerpen n
	present tense	past tense
1st person singular	bewerp	bewierp
2nd person sing. (jij)	bewerpt, bewerp2	bewierp
2nd person sing. (u)	bewerpt	bewierp
2nd person sing. (gij)	bewerpt	bewierpt
3rd person singular	bewerpt	bewierp
plural	bewerpen	bewierpen
subjunctive sing.1	bewerpe	bewierpe
subjunctive plur.1	bewerpen	bewierpen
imperative sing.	bewerp
imperative plur.1	bewerpt
participles	bewerpend	beworpen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bewerping