Jump to content

bekleven

From Wiktionary, the free dictionary

Dutch

[edit]

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /bəˈkleː.və(n)/
  • Hyphenation: be‧kle‧ven
  • Rhymes: -eːvən

Etymology 1

[edit]

From be- +‎ kleven.

Verb

[edit]

bekleven

  1. (transitive) to beglue, stick with glue
    Synonym: beplakken
Conjugation
[edit]
Conjugation of bekleven (weak, prefixed)
infinitive bekleven
past singular bekleefde
past participle bekleefd
infinitive bekleven
gerund bekleven n
present tense past tense
1st person singular bekleef bekleefde
2nd person sing. (jij) bekleeft, bekleef2 bekleefde
2nd person sing. (u) bekleeft bekleefde
2nd person sing. (gij) bekleeft bekleefde
3rd person singular bekleeft bekleefde
plural bekleven bekleefden
subjunctive sing.1 bekleve bekleefde
subjunctive plur.1 bekleven bekleefden
imperative sing. bekleef
imperative plur.1 bekleeft
participles beklevend bekleefd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Etymology 2

[edit]

See the etymology of the corresponding lemma form.

Verb

[edit]

bekleven

  1. inflection of beklijven:
    1. plural past indicative
    2. (dated or formal) plural past subjunctive

Participle

[edit]

bekleven

  1. past participle of beklijven
Declension
[edit]
Declension of bekleven
uninflected bekleven
inflected bekleven
positive
predicative/adverbial bekleven
indefinite m./f. sing. bekleven
n. sing. bekleven
plural bekleven
definite bekleven
partitive beklevens