babbelen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch babbelen, from Old Dutch *babbalon, from Proto-West Germanic *babalōn, from Proto-Germanic *babalōną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈbɑbələ(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: bab‧be‧len
• Rhymes: -ɑbələn

Verb

babbelen

1. (intransitive) to chatter, to chit-chat, to talk casually

   Synonyms: keuvelen, kletsen, kwebbelen, klessebessen, leuteren

2. (archaic, dialectal) to nibble, to bite on something

Conjugation

Conjugation of babbelen (weak)
infinitive	babbelen
past singular	babbelde
past participle	gebabbeld
infinitive	babbelen
gerund	babbelen n
	present tense	past tense
1st person singular	babbel	babbelde
2nd person sing. (jij)	babbelt, babbel2	babbelde
2nd person sing. (u)	babbelt	babbelde
2nd person sing. (gij)	babbelt	babbelde
3rd person singular	babbelt	babbelde
plural	babbelen	babbelden
subjunctive sing.1	babbele	babbelde
subjunctive plur.1	babbelen	babbelden
imperative sing.	babbel
imperative plur.1	babbelt
participles	babbelend	gebabbeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• babbel
• babbelaar
• babbelgraag
• babbelkous
• babbelmie
• babbelziek
• babbelzucht
• bijbabbelen
• gebabbel
• nababbelen
• verbabbelen