articuleren

Dutch

Etymology

Borrowed from Latin articulāre.

Pronunciation

• IPA^(key): /ɑr.ti.kyˈleː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ar‧ti‧cu‧le‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

articuleren

1. (transitive, intransitive) to articulate, enunciate (speak clearly)
2. (music, transitive) to articulate (attack a note)
3. (anatomy, intransitive) to articulate (form a joint or connect by joints)

Conjugation

Conjugation of articuleren (weak)
infinitive	articuleren
past singular	articuleerde
past participle	gearticuleerd
infinitive	articuleren
gerund	articuleren n
	present tense	past tense
1st person singular	articuleer	articuleerde
2nd person sing. (jij)	articuleert, articuleer2	articuleerde
2nd person sing. (u)	articuleert	articuleerde
2nd person sing. (gij)	articuleert	articuleerde
3rd person singular	articuleert	articuleerde
plural	articuleren	articuleerden
subjunctive sing.1	articulere	articuleerde
subjunctive plur.1	articuleren	articuleerden
imperative sing.	articuleer
imperative plur.1	articuleert
participles	articulerend	gearticuleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Related terms

• articulatie
• articulatorisch

 

References

• van der Sijs, Nicoline, editor (2010), “articuleren”, in Etymologiebank, Meertens Institute