afwitten

Dutch

Etymology

Compound of af +‎ witten.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfˌʋɪ.tə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧wit‧ten

Verb

afwitten

1. (transitive) to paint or chalk white
2. (transitive) to complete painting white
   • 1965, Hans Andreus, “De witters”, in Maatstaf, volume 13, page 734:

     EERSTE WITTER: We kunnen de boel maar beter gauw afwitten, mevrouw.

     FIRST PAINTER: It's better if we quickly paint the whole thing white.

   • 1975, Jan de Hartog, “De Oorlog van het Lam”, in Het koninkrijk van de vrede, volume 4, page 289:

     Ze liep, opzettelijk waggelend, naar de emmer en greep de kwast. 'Maar laten we eerst de zoldering even afwitten.'

     She walked, purposefully tottering, to the bucket and grabbed the brush. 'But let us first paint the ceiling white.'

3. (transitive) to remove chalk or white paint from

Conjugation

Conjugation of afwitten (weak, separable)
infinitive	afwitten
past singular	witte af
past participle	afgewit
infinitive	afwitten
gerund	afwitten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	wit af	witte af	afwit	afwitte
2nd person sing. (jij)	wit af	witte af	afwit	afwitte
2nd person sing. (u)	wit af	witte af	afwit	afwitte
2nd person sing. (gij)	wit af	witte af	afwit	afwitte
3rd person singular	wit af	witte af	afwit	afwitte
plural	witten af	witten af	afwitten	afwitten
subjunctive sing.1	witte af	witte af	afwitte	afwitte
subjunctive plur.1	witten af	witten af	afwitten	afwitten
imperative sing.	wit af
imperative plur.1	wit af
participles	afwittend	afgewit
1) Archaic.